Ik ben net een uurtje terug van mijn training... 60 min D2..
Had zó geen zin! Hele dag gewerkt, veel gepraat en veel van mezelf gegeven. Einde van de week in zicht, druilerig weer, een beetje koud, een beetje hoofdpijn... Thuis een gezellige drukte, eten al bijna klaar.. Niemand die na het eten nog wat hoefde, dus lekker omrommelen, spelletje doen (een hele leuke: het Omdenkspel... Met Norah) en daarna wat ouwehoeren aan tafel..
De vraag "ga je nog lopen? Je zou toch lopen?" was een vraag die me niet zo uitkwam... Want het klopte.. Ik zou lopen... Het werd 20:30, het werd 20:45...
Ik kan ook morgen gaan...
"Joh, ga nog even lekker, loop je 21:00, ben je 22:00 terug, douchen, lig je 22:30 voldaan in bed" aldus Arnoud...
Ja... HIJ had vanmorgen de discipline door om 5:45 de wekker te zetten, zodat ie van 6 tot 7 kon lopen en dan ook nog op tijd terug was voor de kids en hun broodbakjes enzo... De topper!!!
En toen vond ik mezelf een zwakkeling om niet te gaan.
En natuurlijk lag ik vanavond liever in m'n bed met voldaan gevoel en "het gehad" te hebben...
Dus... Om 21.30 me maar om gaan kleden. Maar waar langs, op dat tijdstip in het donker, als vrouw alleen... Afgelegen donkere paden zag ik niet zo zitten dus een rondje Tinga en daarna een rondje stad.
Echt genieten, zoals dat vaak het geval is, was het niet, maar nu: gedouched en wel in een stil huis, even alleen, met een snurkend hondje in m'n buurt, ben ik alsnog blij en heb ik m'n genietmomentje...
Van uitstel kwam dus geen afstel! Arnoud: (en je discipline en motiverende woorden) Bedankt!!
Welterusten....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten